Verlossing!

Vandaag was een dag waarvan ik dacht dat het óf een horrible day óf D-day zou worden.

Het is D-day geworden!!

Vandaag had ik de afspraak bij de meneer de Osteopaat. Ik verwachtte een oude(re) man vol rimpels, maar nee hij mocht er echt wezen! Na een online vragenlijstje in gevuld te hebben en de vragen daar door genomen te hebben kwam de gevreesde zin: kleed je maar uit... slik.. laat ik daar nu net niet goed in zijn. Hij verliet de kamer en ik ging uit de kleren, ondergoed (waarom heb ik mijn 5 jaar oude oma-tent aan?) mocht ik gelukkig aanhouden zodat niet al mijn vel richting het zuiden ging.

Klop, klop. Goed buik in, rug recht en laat maar komen...

De eerste opdracht: met mijn rug naar hem toe en naar voren bukken, vinger aan de grond. (Als we nu beide zonder kleren waren was het nog best leuk geworden, uhmm terug naar de realiteit)

Na zo'n 40 minuten, duwen, trekken, kraken was het klaar en mocht ik me weer aankleden (ohja, ik had geen kleren aan... dat went toch best snel)

De verlossing was toch best snel te voelen. Ik kan weer (makkelijker) omhoog komen als ik op mijn rug lig en als ik recht sta kan ik mijn kont weer naar achteren doen. (wat soms toch best makkelijk kan zijn. Nee niet op die manier, alhoewel...)

Goed, over 2 weken nacontrole en dan moet het over zijn. Uhm wattuh? Loop ik 10 maanden pijn te hebben voor 2 uur therapie?? Mm maar meteen even gevraagd of hij ook iets bij Niene kan doen, wat hij zegt te kunnen. Dus over 2 weken een dubbele afspraak. Ach 2 uur in 1 kamertje zijn met meneer de therapeut... dat is echt wel te overleven!